Sieci typu mesh najczęściej definiowane są jako sieci dwuwarstwowe. Jedna z warstw zajmuje się przesyłaniem informacji pomiędzy węzłami, natomiast druga obsługuje przesył pomiędzy węzłami oraz klientami.
W historii sieci kratowych można wyróżnić trzy ich generacje, które stopniowo udoskonalały tą technologię poprzez zwiększanie niezawodności oraz przepustowości. Dane wędrujące pomiędzy węzłami wykonują tzw. hops (skoki). Z każdym następnym skokiem zmniejszenie ulega przepustowość kolejnego węzła. Żeby zminimalizować ten efekt, kolejne generacje sieci kratowych były udoskonalane.
Pierwsza generacja nie przewidywała osobnych interfejsów radiowych służących do przesyłania danych wyłącznie pomiędzy węzłami. Pojedynczy interfejs obsługiwał zarówno dostarczanie danych do stacji jak i komunikację międzywęzłową. Alternatywne rozwiązanie zostało wprowadzone w drugiej generacji. Osobny interfejs przejął rolę łącznika. Zazwyczaj pracował on w wyższym paśmie radiowym (5 GHz) niż interfejs obsługujący stację (2,4 GHz).
Sieci trzeciej generacji wprowadziły dodatkowe interfejsy w węzłach, co powodowało dalszy wzrost wydajności oraz mniejsze opóźnienia po większej ilości skoków.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz